No pressure no problem.

Mijn St Luciaanse leventje begint heel gewoon te worden en dus is het schrijven van een nieuwe blog er dus ook een beetje bij ingeschoten. Natuurlijk heb ik weer van alles mee gemaakt.

Mijn tijd in Neptunes is toch iets langer geworden dan ik in eerste instantie had verwacht. Maar na 9 weken heb ik afgelopen zaterdag dan toch gedag gezegd tegen de inmiddels goede vriendinnetjes die ik daar in de loop der tijd heb gemaakt. 2 weken geleden een evaluatie gehad met de F&B manager waar we samen overeengekomen zijn dat ik een week in de Pub ging werken en dan 3 weken Bars. Zondag ben ik dus begonnen in de Cricketer’s Pub, die open is van 2 tot 2 in het weekend en van 4 tot 2 doordeweeks. Heerlijk even geen ontbijt lopen en dus niet vroeg op, maar gewoon elke dag kunnen uitslapen, en dat is wel voor mij weggelegd. Zondag op mijn eerste dag was het al meteen ontzettend druk, want op zondag komen nieuwe arrivals aan en omdat de restaurants allemaal dicht zijn aan het eind van de middag tot diner komt iedereen dus in de pub eten. Lekker druk en prima eerste dag! Het team bestaat uit alleen maar jongens, 1 meisje en 2 vrouwen als supervisors. Heel iets anders dan het bijna alleen maar vrouwen team in Neptunes. Van gekat en gezeur naar lekker makkelijk! Ze laten me ook vooral niet te hard werken, als ik een tafel wil uitruimen is een van de jongens me al voor. En als er niks te doen is, ga je toch gewoon lekker lang met de gasten praten, tv kijken of spelletjes spelen met de gasten. ‘No Pressure No Problem’!

Naast werken maak ik natuurlijk ook nog dingen mee. Zo ben ik eind april een ochtendje gaan Ziplinen, hangend aan een paar riemen aan kabels en ‘vliegend’ over de jungle. Met de ene baan nog hoger dan de ander. Leuke ervaring, maar niet spectaculair genoeg voor herhaling, hihi! Die zelfde dag ’s middags vertoeven op het strand om vervolgens te doen waar Andrea al weken over zeurt. Met zo’n opblaasbare bank achter een speedboot. Ha, dit was meer mijn soort adrenaline, want het was met de snelheid nog redelijk lastig om te blijven zitten..
Inmiddels heb ik ook een groot aantal restaurant eindelijk kunnen afstrepen van mijn ‘to do’ list en ben er achter gekomen dat ik de internationale restaurants toch nog steeds liever heb dan de lokale tentjes aan de kant van de weg, al zijn die wel prima na een avondje stappen als je honger hebt.

Eind mei/ begin Juni was het tijd om de eerste stagiaires gedag te zeggen. En dus was er nog een leuke en gezellige boot-trip georganiseerd. ’s Avonds lekker feesten op de boot en langs Anse La Raye, waar elke vrijdagavond een vismarkt is, met vers gevangen vis. Wat een feest en de volgende dag was ik dan ook lekker vrij wanneer de interns van Halcyon een poolparty hadden georganiseerd. Eindelijk eens een echt weekend gevoel, want dat ontbreekt hier nogal, aangezien ik maar 1 dag vrij ben en de volgende dag vaak weer vroeg op moet.
In de laatste week van Andrea had ik twee dagen vrij gevraagd om nog wat tijd maar haar te kunnen doorbrengen. Andrea had via de general manager geregeld dat we, Andrea, Renee en ik, een dagje naar Sandals Grande konden. Lekker een dagje gast zijn! Onbeperkt eten en drinken, en na een heerlijk dagje cocktails en zon, nog even gebruik gemaakt van de sauna en douches in de spa om vervolgens heerlijk te eten in een van de restaurants en drankje in de pub de shuttle te missen omdat die vol was. Gelukkig werd er na wat wachten toch een taxi geregeld voor ons, waar we natuurlijk niet voor gingen betalen, want het was tenslotte de fout van het hotel dat de shuttle bus vol zat. Ook ging ik die zelfde week 2 avondje op uitnodiging mee uit eten in de andere resorts, want ook helemaal niet verkeerd was. Zo heb ik dus even de andere resorts ervaren, en moet toch zeggen dat ik het wel fijn vind om in La Toc te werken, nu ik heb gezien dat de services in sommige restaurants echt niet zo denderend is.

Helaas was het vorige week vrijdag helaas tijd om mijn beste vriendinnetje hier gedag te zeggen.. Maar natuurlijk hangen er al genoeg plannen in de lucht om naar Zwitserland (waar zij studeert) of Mexico (waar ze vandaan komt) te gaan of te meeten in Nederland. In ieder geval weet ik wel dat ik hier vrienden voor het leven heb gemaakt!

Ook mijn avontuur begint al een beetje het einde te zien. Momenteel zit ik al weer in week 16 en heb dus nog maar een paar weekjes te gaan.. Mijn ticket terug naar Europa heb ik inmiddels gewijzigd en 31 Juli vlieg ik richting London om vervolgens na aankomst op 1 Augustus meteen door te vliegen naar Barcelona, waar ik nog zo’n 10 daagjes met mijn ouders, broertje en zusje zal zijn voordat ik weer richting Nederlandse bodem kom.

Wanneer precies mijn laatste werkdag is weet ik nog niet, maar ik moet nog zo’n 4/5 weekjes en ga dan hopelijk nog wat van de Caribbean zien, maar daar over meer zodra ik meer weet.

Ciao